Ξαναζεσταμένος πικτοριαλισμός ή το κλείσιμο ματιού της γενιάς του διαδικτύου;
Απογοητεύομαι με την απαξίωση πολλών νέων στο θεϊκό δώρο της περιέργειας. Κατά συνέπεια αναθαρρεύω όταν σκοντάφτω σε εξαιρέσεις όπως ο Μιχάλης Κουλιέρης.
Η καταγωγή της εργασίας του με τίτλο blurred reality η Κρήτη, κομμάτι του ταλαίπωρου ελληνικού σώματος από αυτό που βιώνουμε ως τουριστική ανάπτυξη. Η εποχή, καλοκαίρι όταν ο τόπος βράζει από κόσμο, ζέστη και στερεότυπα. Δεδομένων των παραπάνω οι φωτογραφίες του Μιχάλη Κουλιέρη είναι αλλού, ευτυχώς.
Η ματιά του σταματά στη θολή πραγματικότητα πρώτιστα σημασιολογικά και κατόπιν εικονογραφικά. Ακηδείς θαμώνες των απέραντων καφετεριών της επικράτειας⋅ δίπλα μπετονιέρες, εκσκαφείς, φορτηγά εν αναμονή σε παραλίες, εκτελεστικά όργανα της νεοελληνικής ευδαιμονίας. Μετέωροι εργάτες δίνουν φως σε αφρο-ελβετικού μπαρόκ αυθαίρετα διώχνοντας ένα αγροτικό που αποσύρεται στο σούρουπο. Σιλουέτες έφιππων εξερευνητών στρατοπεδεύουν στην ακτή κοντά σε ένα μάρκετ που διανυκτερεύει υπό το φως του Edward Hopper. Παιδιά εξοκείλουν τα καράβια τους και αμάξια στρίβουν σε αδιέξοδο. Τόπια νυσταγμένα ξαγρυπνούν στο φως μιας λάμπας.
Ο Μιχάλης Κουλιέρης εφαρμόζει την ρήση του Roland Barthes όταν σκαλίζει με ένα πλαστικό φακό την απουσία της φωτογραφημένης πραγματικότητας, υπενθυμίζοντας ότι σε τελευταία ανάλυση για να δει κανείς καλά μια φωτογραφία είναι καλύτερα να κλείσει τα μάτια.
Μανώλης Σκούφιας 2010
Blurred reality - Michalis Koulieris
Rehashed pictorialism or the internet generation turning a blind eye?
The deigning of the divine gift of curiosity by many young persons disappoints me. As a result, I take heart when I come across such exceptions as Michalis Koulieris.
The origin of his oeuvre entitled blurred reality hails from Crete, a piece of that wretched Greek body we are obliged to endure as “tourist development”. It is summertime. The place is in a ferment: crowds, heat and stereotypes. The foregoing notwithstanding, Koulieris’ photographs luckily belong elsewhere. His look rests on blurred reality, firstly semantically and secondly pictorially. Apathetic patrons of Greece’s illimitable cafes; close by cement mixers, bulldozers, lorries, standing by along the coast: the neo-Hellenic bliss of the powers that be. Dangling high up, workmen give light to illegally-built Afro-Swiss baroque houses, edging off a farmhouse that recedes into the dusk. Silhouettes of explorers on horseback pitch their camp on the shore, near a supermarket that is open all night in the light of Edward Hopper. Children run their ships aground and cars turn into a blind alley. Slumberous scenery stays awake in the lamplight. Koulieris applies Roland Barthes’ saying when, with a camera lens, he scans the absence of photographic reality, reminding us that, when all is said and done, foe one to take a good look at a photograph it is best to close one’s eyes.
Manolis Skoufias 2010