Δύο τοπικά επιρρήματα ως μίτος στη δουλειά του Αλέξανδρου Δημητριάδη. Απελπιστικά μακριά πλέον από την περιοχή της αθωότητας του βλέμματος είμαστε καταδικασμένοι να θέσουμε την ερώτηση: Μέσα σε τί; και μακριά από πού;
Ο Δημητριάδης σκαλίζει επιδέξια την αφηγηματική στρατηγική της φωτογραφίας που εμπλέκει δύο εκφάνσεις της γλώσσας. Παραδομένος στην παγίδα του βλέμματος (εικόνα – κείμενο – εικόνα, ξανά) ανιχνεύεις την πρόθεση του εγχειρήματος. Οι φωτογραφίες περιπλάνησης αποκαλύπτουν μια εσωτερικότητα μετά το πέρασμα του κειμένου. Τα κείμενα κοινωνούν την περιπέτεια της νιότης μέσα από το μυστήριο του καθημερινού και σιγουρεύουν την επιστροφή στην εικόνα.
Η παρουσία του κειμένου δεν λειτουργεί ως προορισμός ή αφετηρία. Οι εικόνες δεν εικονογραφούν τα κείμενα ούτε τα γραπτά σχολιάζουν τις εικόνες. Κείμενα και εικόνες συνυπάρχουν μέσα στο ίδιο αφηγηματικό πλαίσιο και μακριά από την ανάγκη αλληλοϋποστήριξης. Οι τροχιές εικόνων και κειμένων πολλαπλασιάζουν τις αφηγήσεις αφήνοντας τον θεατή με την επίγευση της γλωσσικής ώσμωσης.
Ίσως τελικά ο Δημητριάδης κάνει μια αξιοπρόσεκτη διαχείριση αναμνήσεων, εξού και ο τίτλος μέσα και μακριά ο τόπος κάθε ανάμνησης. Διαισθάνομαι όμως ότι μας κλείνει το μάτι εφαρμόζοντας τη ρήση του Fernando Pessoa: ό,τι βλέπουμε δεν φτιάχνετε από αυτό που κοιτάμε αλλά από αυτό που είμαστε.
Μανώλης Σκούφιας 2010
Within and afar - Alexandros Dimitriadis
Two adverbs of place as the thread that guides us through the work of Alexandros Dimitriadis. Desperately far now from the innocence of the gaze, we are condemned to ask ourselves the questions: Within what, and Far from where?
Dimitriadis skillfully explores the narrative strategy of photography which involves two manifestations of language. Surrendering to the trap of the gaze (image-text-image, again) one seeks out the intention of the argument. The peripatetic photographs reveal an inwardness, after the passage of the text. The texts communicate the adventure of youth, within the mystery of the everyday, and ensure the return to the image.
The presence of text does not function either as destination or starting point. The images do not serve as illustrations to the text, nor do the written passages offer a commentary on the images. Text and image coexist within the same narrative context, and far from the need for mutual support. The trajectories of images and texts multiply the narratives, living the spectator with the aftertaste of linguistic osmosis.
Perhaps in the end, Dimitriadis is engaging in a remarkable feat of memory management - hence the title within and far, which is, after all, the location of all our memories. I sense that perhaps the artist is winking at us, as he applies the words of Fernando Pessoa: ‘What we see is not the product of what we are looking at, but of what we are.’
Manolis Skoufias 2010
